Mitologia Korei

Nazwa państwa Koryo pochodzi od Chińskiego diagramu (Koali) tłumaczenie to – wysoki i piękny,  nazwa państwa Korea – słowo pochodzenia portugalskiego.

Tangun (zwany też Sonsin) – mitologiczny przodek narodu koreańskiego. Stał się postacią, na której utworzyła się religia wyznawana w Korei południowej.

Tangun  pojawił się na ziemi koreańskiej 3 dnia 10 miesiąca 2457 roku p.n.e.

Uczył wiary w boga, zasad postępowania i praw rządzących kontaktami międzyludzkimi .

Żył 125 lat. W 2333 p.n.e. założył państwo Dzosan. Rządził nim mądrze i sprawiedliwie przez 93 lata. Wprowadził kult Hananima – władcy niebios. W 2240 p.n.e. oddał tron swemu synowi Puru i powrócił do nieba. Kult Hananima (Hanyl – niebo) związany ze składaniem ofiar, przetrwał do konca okresu Trzech Księstw. Dzień zstąpienia z niebios 3 października  stało się świętem zwanym Keczhondzol – dzień, w którym otwarło się niebo.

Główne przekazy dla wyznawców: czcij Honyla, szanuj swych przodków, kochaj współziomków, nieustanie dąż do doskonałości moralnej, wzmacniaj siłę duchową, swój charakter i osobowość. Poprzez przemiany czasowe i wpływ buddyzmu powstały odmiany Tedzonggjo na przykład Samsonggoj (nauka trzech świętych mężów), Thegykdo (droga absolutna), Czholligjo (religia niebiańskich zasad). Do największych Świętych Ksiąg Tedzonggjo należą  Sehansyl mallsym (Słowa Boga w Trójcy Jedynego), Hanyl ichi (Boska zasada), Hwa samgjung (Księga Trzech spotkań).

Mit o Tangunie

Hwanung młodszy syn Hananima,  zapragnął zejść na ziemie. Otrzymał od ojca 3 niebiańskie pieczęcie i zgodę na rządzenie swym ludem  (Koreańczykami). Zstąpił z nieba, pojawiając się na górze Thebek. Miejsce to nazwał Sinsi (Boskie miasto). Przywiódł ze sobą  mistrza wiatrów, mistrza deszczu, mistrza obłoków i za ich pośrednictwem przekazał ludziom 360 umiejętności, a w tym uprawę roli i leczenie chorób, wpoił im zasady moralne i nauczył podporządkowywać się prawu. Wędrując spotkał w jednej z jaskiń tygrysicę i niedźwiedzicę, które modliły się do Hwanunga, by stały się istotami ludzkimi. Zlitował się nad nimi i dał  każdej wiązkę piołunu i dwadzieścia ząbków czosnku. Rzekł: ”Jeżeli zjecie to święte jadło i nie spojrzyjcie na światło słoneczne przez 100 dni, staniecie się ludźmi”.

Niedźwiedzica i tygrysica zabrały pożywienie, zjadły je i ukryły się w jaskini. Po dwudziestu jeden dniach niedźwiedzica zmieniła się w kobietę. Złośliwa tygrysica nadal pozostała zwierzęciem. Niedźwiedzica przemieniona w kobietę modliła się do Hwanung o męża. On wysłuchał ją i połączył się z nią. Poczęła syna, który miał na imię Tangun.

Tangun przybył do Phenianu i założył państwo Dzosan. Tangun do dnia dzisiejszego pobudza wyobraźnię  Koreańczykow. Dawniej liczono lata  według ery Tanguna (4348 r. to 2015 r.).

Jaskinia odwiedzana jest ciągle w malowniczych górach Mjohjang jako Tangun kul.

Bóstwa i postacie z mitologii Korei

Chilsong – Bóstwo siedmiu gwiazd rządzi losami ludzi, czczona jako łaska macierzyństwa.

Hananim lub Hanyl –Władca niebios.

Hemosu – Pierwszy władca Kogurjo.

Horangi – Tygrys, władca gór, krwiożercze zwierze.

Hwanin – Cesarz niebios.

Hwanung – Syn Hahanima, ojciec Tanguna.

Rjong – Smok, symbol władzy królewskiej.

Kirin – Jednorożec, symbol doskonałości i szczęścia.

Kwanym – Bogini miłosierdzia.

Mansin Sindzu – Władczyni duchów, opiekunka szamanek.

Miryknim – Budda Majttreja wcielał się w najlepszych rycerzy Hwarang – Budda  rycerskiej  doskonałości.

Pom – Tygrys, symbol odwagi i wierności.

Samsong – Trzy bóstwa  (Sansin, Toksong, Chilsong).

Sansin – Bóstwo gór, podlega mu wszystko na powierzchni i wewnątrz gór.

Sasin – Mityczne zwierzęta.

Czhongnjong – seledynowy smok – wschód

Pekho– biały tygrys  – zachód,

Hejonmu– wężo/żółw – północ

Dzudzak – czerwony feniks –południe

Sangakssi – demon dziewczyna, urodziła dziecko jako dziewica.

Tangun – pierwszy mityczny władca Korei

Tokkebi – Koreańskie diabły, przeszkadzają ludziom, lecz ich nie krzywdzą, siedzą w przedmiotach splamionych ludzką krwią.

Toksong – Samotny święty, istnieje wiecznie i przypomina, że światłości należy szukać w sobie, a nie w świecie zewnętrznym.

Źródło: tyczynski.zw.pl